DNS Performance Testing Project

Σήμερα ένας φίλος sysadmin μου είπε για το DNS Performance Testing Project του ISC. Λέει ότι είναι ακόμα work in progress, αλλά έχει πραγματικά ενδιαφέρον από πολλές απόψεις..

Κατ’ αρχήν μας δείχνει τη μεθοδολογία που χρησιμοποίησε το ISC για να διαλέξει το Server Hardware που θα τρέξει το BIND.

Our experience as authors of the BIND software is that the performance of BIND is limited primarily by the processor and memory performance of the server computer. […] We have identified several candidate server computer configurations based on price and availability and have measured the memory performance (bandwidth, latency, and cache performance) of each.

Και μας δίνει μια σειρά από software tools για να μετρήσουμε κι εμείς στα δικά μας συστήματα ακριβώς αυτά.. memtest86 για memory και cache transfer rates, Calibrator, lmbench και STREAM για (cache-) memory latency και TLB performance.

Μετά, για το Operating System Evaluation, κάνουν capture με tcpdump την κίνηση του F-root και με τη βοήθεια του queryperf το στέλνουν στο BIND που τρέχει σε διάφορα λειτουργικά..

Αφήνω το προφανές σχεδόν ασχολίαστο, γιατί δε θέλω να ξεκινήσουμε Holly War.. Δηλαδή ότι το BIND που έτρεξε σε linux kernel 2.6.x είχε περισσότερα queries/sec απ’ότι σε FreeBSD.. Είναι προφανές ότι δεν το περίμεναν και οι ίδιοι, γιατί λένε ότι θα επαναλάβουν τις μετρήσεις όταν βγει το FreeBSD 7.1.

Σημαντικές παρατηρήσεις είναι ότι

• Δεν έχει επίπτωση στο server performance το filesize του zone file (αρκεί να είναι μικρότερο από το μέγεθος της physical RAM).
• Επίσης δεν υπάρχει διαφορά σε performance αν το zone file είναι signed ή unsigned (βλέπε DNSSEC), εκτός του ότι στη signed υπάρχει περισσότερο συνολικό network traffic.
• Σ’έναν authoritative name server που θέλουμε top performance βάζουμε και τα options
  • check-sibling no;
  • fetch-glue no;
  • recursion no;
  • acache-enable yes;
  • max-acache-size 128M;

  (Για εξηγήσεις βλέπε στο BIND 9.4 Administrator Reference Manual)